inceleme yazmayalı uzun zaman oldu. nereden başlanır bu kitaba dair ne denir tam olarak bilmiyorum. gerçekten görünmez iplerle bağlıysak birbirimize bu bağı yaratan kayıplara ve acılara dair yaşadığımız o ortaklık olabilir ancak. ben pek öykü insanı sayılmam ama bu kitap da düz bir öykü kitabından çok daha fazlası zaten. öyküler birbirinden bağımsız gibi gözükse de o ortak hisler, acılar hissediliyor hepsinde. yazar gerçekten de bir kazada abisini kaybetmiş kitabı da ona adamış zaten. o yoğun bakımda yaşadıkları, cenaze evine dair gözlemleri, birini kaybetmeye dair kendine acımadan, acılarını malzemeye dönüştürme kaygısı olmadan o boşluğun nasıl hissettirdiğini o öfkesini apaçık bir biçimde anlatıp inanılmaz gerçekçi şeyler yazmış, etkilenmemek mümkün değil. dili de benim okuduğum hiçbir şeye benzemiyor, konuşma diline çok yakın bazen, çoğu zaman da zihninin akışı filtresiz bir biçimde kağıda işlenmiş gibi hissettiriyor. çok güçlü biriymiş gibi de hissettirdi yazar bana çok sevdim bu hissi de. pek bağ kuramadığım öyküler de oldu ama ölüme dair, onun kıyısından köşesinden geçtiği her şey çok gerçek ve çok etkileyici. kramp, rüya, kamyon en sevdiğim öyküler oldu. okuyun, okutun.

Belki Bir Gün UçarızAylin Balboa · İletişim Yayınevi · 20211,954 okunma

·

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

sevda