Umursamadığı bir kalbin kapısını, sırf meraktan çalmamalı insan.
Bir insanı, bir olayı, bir konuyu tamamen hafızanızdan silip atma şansınız olsa bunu yapar mıydınız?
Yoksa "yaşanmış bütün yaşanmışlığıyla; acısıyla, tatlısıyla güzeldir," diyenlerden misiniz?
Birçoğumuzun en büyük problemi sanırım "geçmişte takılı kalmak" Kopamıyor, kopmaya çalıştıkça daha da içine düşüyoruz. Ve bu durum bizim anı yaşamamızdaki yegâne engel. Anı yaşamak demişken, onu da çok gözünde büyütmemeli insan: "Carpe diem'e ne oldu peki? Onca liseli taze boşuna mı defterinin kapağına yazdı, sırasının üstüne kazıdı onu? Hani anı yaşıyorduk? Hoş, öğrencilerine bunu öğütleyen John Keating bile gerçek hayatta intihar etti." (s. 221)
Unutma Dersleri
Yazarla tanışma kitabım.
Ve itiraf etmek gerekirse ben bu tanışıklığa ziyadesiyle memnun oldum.
Üslubu, olaylara bakış açısı, kahramanın ruh halini sunuşu öylesine hoş ve başarılıydı ki yakın zamanda diğer kitaplarını da edinip okuyacağım.
Duygusal ruh halinin yanında başına gelen olaylara mizahi açıdan bakabilen karakterlere her zaman hayranlık duymuşumdur. Zira ciddiye aldıkça içinden çıkılmaz bir kuyuya düşüyor ve çırpındıkça daha da boğuluyoruz.
"Umursamadığı bir kalbin kapısını, sırf meraktan çalmamalı insan." (s. 161)
Eserden en beğendiğim cümle bu oldu. Hayatta başımıza gelenlerin, yarım kalan ilişkilerin, aldatma ve aldatılmaların temelini de bu durum oluşturuyor: merak. İnsan keşfetmeye düşkün ve her gizem onda biraz ilgi uyandırıyor. Bu durum sonucunda yeni maceralara yelken açıyor, kapısını çaldığı kalplerdeyse de merakını giderdiğinden dolayı çok fazla kalmıyor. Peki ya o kapısı çalınıp bırakılan kalp? 446.jpg)
Küçük İskender'e atfedilen bir sözde der ki: "Kalp ulan bu, yok öyle bir arkadaşa bakıp çıkmak." Onun mu bilmiyorum, ancak tam isabet!
"İnsan kalbini kaptırsa bile, hiç değilse aklını korumalı." (s. 111)
Mümkün mü bu?
Çoğu zaman kalbimiz giderken aklımızı da beraberinde götürmüyor mu?
"Aklını başından almak," deyiminin varlığı bunun en anlamlı göstergesi değil mi?
İvan Gonçarov'un dediği gibi:
"Ne mümkün ah! Ne mümkün unutmak.
Ne mümkün aşkı akılla yenmek..."
Aşk akılla yenilebilecek bir şey değil.
Ne der 
Cahit Sıtkı Tarancı: "Bir kere sevdaya tutulmaya gör; Ateşlerde yandığının resmidir." Yanmak ki ne yanmak. Değil Mazi İmha Merkezi, Yedi Ceddini İmha Merkezi olsa kâr etmez artık.
- Özlesin istiyorum.
+Sana faydası yok ki.
- Olsun. Diğer türlüsüne katlanamıyorum. (s. 120)
Özlemek zor. Özlenmediğini bilmek daha da zor. Sen onun için eriyip biterken onun aklına bile gelmemek en acısı. Kalp dayanmıyor, kırılıyor: "Kalbim fena kırılıyordu. En ufak şeyi bahane edip her fırsatta kırılıyordu zaten kahrolası, galiba Çin malıydı." (s. 82) Kalp Çin malı mı bilemem ama çektiğimiz acıların Çin malı olma ihtimali daha fazla. Bir gün her şey için geç olduğunu anladığımızda şu an acı çektiğimiz birçok şey için büyük pişmanlık duyacağız. "Hayvan gibi acı çekiyorum, yetmez mi?" Diyor eserin bir yerinde. Bir yerde yetmeli... Kalp bu...
"Bir yanlışı, sırf güzel olduğu için sevebilir insan." (s. 13)
Yanlışların ortak özelliği bu sanırım: Güzel olmaları. Doğrulardan daha çekici gelmeleri. Bazen insan bir yanlışı sırf güzel olduğu için sevebiliyor. Yanlış olduğunu bile bile. Tıpkı "Feribe" gibi. İsmi de "aldanmış" anlamına gelmiyor mu zaten? Bir yanlışa aldanmış, aldatmış.
Ah Feribe...
Cümle cümle alıp götürdün beni.
İlk defa bir kitapta bu kadar çok cümlenin altını çizdiğimi hatırlıyorum. Hafızan hafızama denk düştüğünden olsa gerek...
Öyle bir ders verdin ki bana: "Yarın ne getirecek bilmiyorum, ama her şeyi doğru yapmış değil, "yaşadım" diyebilecek biri olarak ölmek istiyorum. Hayat hata yapmaktan korkmak için çok kısa."
"Yaşadım" diyebiliyor musunuz?
Ya da son nefesinizi verirken diyebilecek misiniz?
"Aşk bile yaşanmayacaksa, hayat neye yarardı?"
Sahi?
Aşk yaşanmayacaksa,
Hatalar olmayacaksa,
Geçmiş hafızada bir iz bırakmayacaksa,
İnsan korka korka yaşayacaksa,
Her gün aynı güne uyanacaksa,
Hayat neye yarardı?
Hayata bakış açımı değiştiren, yer yer hüzne boğup yer yer güldüren, birçok yerinde durup düşündüren bir eser oldu benim için. Bir kitaptan daha ne beklerim ki?
Dilerim sizin de yoldaşınız olsun!
·
4 artı 1'leme
·4.883 görüntüleme
Aşk akılla yenilir mi?
Bunun üzerine bir kafa yormusluğum var ..
Aşk her insanın içinde yaşattığı bir duygu
Aşk kendindendir bence .
Kalbin boştur,kimsecikler yoktur yani yer hazır...
Romantik filmler izlediğin gecelerde
Slow şarkıların eşlik ettiği günlerde
Şiir kitaplarıyla haşır neşir zamanlarında ...
Aylardan sonbahar veya ilkBahar sa...
Aşkımızı;
Bir bakışından,
Bir gülüşünden,
Belki gözlerinden,
Belki bir tek sözünden,
Saçından ,kaşından
Hoşumuza giden birine yapıştırıverip ete kemiğe büründürüyoruz....
Genelde olmadık biri olur ve acı duyulur...
Aşk Bizdedir ...
Sonuçta var mıdır?
Vardır.
Günaydın yapmazdım her öğreti bir vesileyle gelir 🙏
Başlık çok etkileyici ve ders olacak türden. 👏🏻
Bu yorum görüntülenemiyor
Öyle bir zamanda denk geldim ki bu incelemeye iyi geldi bana 🙏🏻 ve evet yazarın o mizahi dili harika değil mi diğer kitaplarını da seveceğinize eminim 🙂
Türk yazarları okumakta zorlanıyorum. Ama alıntılar ve yorumunuz beni, bu kitaba bir şans vermeye ikna etti sanırım.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.