İçim acıyarak okudum. Anne olmusken olmamanın ama iyi bir aşık olmanın kitabını yazan Musemma beni hayretlere düşürdü gercekten böyle kadinlar varmi bence var. Keşke olmasalar... Kendi doğurduğundan utanan, kendisine emanet edilene bakmayan kadınlar. Ne acı icim her kelimede her cümlede acıdı. Iki küçük kız sanki ben oldum. Sarhoş bir baba belki kendince sevdiği iki cocuk ama ne yazik ki sevmeyi bilmediğinden öz kızını uzaktan izleyecek kadar basiretsiz bir adam. Oda aşkını yasayamamanin hüznü icinde hayatini gecirmis kayıp hayatlar kulübünün kidemli uyesi. Acibe : bedenimi kamburu annesimi kamburu tartisilir bir çocuk. Annesinin sevmedigini kimse sevmez derler dogru malesef fiziki sorunu olmasada isi kolay olmayacaktı. Toplum olarak bizde öz elestiri yapmalıyız aslında güzel olmadigini gözümüze hitap etmedigini düşündüğümüz insanlari o kadar acimasizca üzüyoruz, lafla tasliyoruz ki hayattan bezecek kadar kadar onlari sindiriyoruz. Vay bizim insanlığımıza. Ortada bir Turgut var ve kitap nerdeyse bu adamdan dolayı yazilmis gibi ama ana karakter olamiyor kitapta kötü desek degil iyi desek degil aslinda cokda ona kizma sansimiz yok çünkü dusuncelerine pek yer verilmemis karakterin onun rengine gri diyebiliriz. Ne okudum diye kendime sordum 4 kisilik mutsuz aile tablosu nasıl olur ve aşk icin hayatlar nasil feda edilir onu okuduguma karar verdim. Umarim bunu okuyup kendine ders cikaricak kadın ve erkekler olurda kayip hayatlar kulübünün uyeleri azalır.
