Gönderi

Hala
Oysa benim için insanlar neyse evlerde öyle. İnsan kişilere yıllarca, hatta pek çoğuna on yıllarca bakar ve aynı şekilde başkalarının bakışlarına maruz kalır. Ne var ki günün birinde bazı evler ansızın ortadan kaybolur veya öyle bir tadilata uğrar ki, onların pek çoğunu ya tanıyamaz hâle gelirim ya da kızgınlıktan bir daha onlara bakmam. Bugününde böyle bir gün olup olmadığını bilmiyorum. Muhtemelen değil, ama eğer öyleyse benim gibi insanlara tıpkı eski evler gibi ortadan kaybolmalarının veya mecburen tadil edilmelerin bildirilmesi gerektiğini düşüneceğim yine. Bu hissiyat sıkça içimi kaplayan bir duyguya bağlanıyor sonra: Dünyada kendi icazetim olmaksızın bulunduğum duygusuna. Tam olarak söylemem gerekirse, birinin bana burada olmayı gerçekten isteyip istemediğimi sormasını bekliyorum hâlâ.
·
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.