“diz çök ey zorlu nefs önümde diz
çök, heybem hayat dolu deste ve yumak”
Can alıcı sözlerde insan kendini buldu mu okumak da güzelleşiyor.
Ruh çilesinden geçip, ölüm korkusunu içine sindirerek göğüs göğüse çarpıştığı varlığın ve yok olmanın hayat ve ölüm kavramları içinde kaderle yan yana
aydınlığa çıkmanın eşiğinde mukadder bir sonun beklendiği üç perdelik bir oyunla tiyatroda ustalığın sahnelenmesidir.
