Ebeveynlerin bizi yetiştirme tarzlarının, ruhumuzda bebekken ve çocukken farkında olarak ya da olmayarak açtıkları yaraların yetişkinlik dönemimizdeki tüm tercihlerimizi etkilediğini anlatan psikoloji kitabı. Tüm ruhsal sıkıntılarımızın, araflarımızın temelinde aile olduğunu bir kez daha anlıyoruz. kitabın kapağını gördüğüm an boşluk hissi tabiri derinden etkilemişti beni, insan bazen bazı tamamlanmamışlıklarını dile gelmedikçe es geçebiliyor. Sonra bir satır okuyor bir anısına gidiyor uzun süre boşluğa bakakalıyor… Toplum olarak fiziksel şiddet, terk edilmek gibi uç olaylar yaşamayınca güzel bir çocukluk geçirdiğimizi sanıyoruz ama işin aslı öyle değil. Yoğun bir şekilde hissedilen boşluk hissi, aşırı bağlanma ya da bağ kuramama fazla bağımsızlık, sürekli kendini suçlayan gerçekçi olmayan bir öz-değerlendirme, utanç, kendine duyulan öfke ve aleksitimi yani duyguları algılayamama gibi bir ton sonuç da doğuruyor bu durum. “Aslında öyle biri değil” savunmasının altında bazen aslında öyle biri olduğunu bile bile kendimizi suçlamak daha kolay oluyor galiba. İnsan böyle kitaplar okuduktan sonra yaşanılan şeylerin altında ezilmişliğin etkisiyle kendi savunmasız çocukluğuna sıkı sıkı sarılmak istiyor.

Boşluk HissiJonice Webb · Sola Unitas Yayınları · 20212,732 okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

erva