Düşünüyorum da...
Belki gerçek değildi yaşadığım, bir masaldı.
İçimdeki çocuğu kandıran.
Aradan geçen onca zamana karșı, içimdeki çocuğa soruyorum bazen.
"O kimdi?" diye.
"Sana hayatın armağanıydı" diyor.
Gerçeklerin belgesi gibi.
"Peki sen niye kayboldun?" diyorum.
"Ben de onunla gittim" diyor.
Yaralı sesimin gölgesi gibi.
Yine de kırgın değilim.
Masalların içinde bile okunacak bir şeylerimin olduğunu bana hissettirdiği için.
İçimdeki çocuğa gelince...
Ona da kızamıyorum
Çocuk işte.
Kim kandırırsa onun peșinden gidiyor!
Sayfa 54
·
104 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.