Bağlılıkla mesafe arasında adil bir denge bulmalıyız. Sevdiklerimize bağlanmamız tamamen doğal bir şeydir. Bağlanmadan sevgi olmaz. Ancak bize kimsenin bize ait olmadığını, herkesin kendi yazgısının peşinden gitmesi gerektiğini hatırlatacak bir mesafelilik geliştirmeyi de öğrenmemiz gerekir. Sahip lemediğin ölümcül zehrinin ruhumuzu ele geçirmesine asla izin vermemeliyiz. Eğer kıskançlık duygusuna kapılırsak, ki bu da çok doğaldır, mesafeli olmaya çalışmalıyız. Ayrılık fikrini kabul etmeliyiz. Sevdiğimiz kişi yarın bizi terk edebilir ya da ölebilir. Demek ki bir yandan bizim için değerli olan varlıklara bütün yüreğimizle bağlanmayı öğrenirken, bir yandan da bize her şeyin geçici ve süreli olduğunu, hiçbir şeyin gerçekte bize ait olmadığını sürekli olarak hatırlata cak, duygularımızla aramıza belli bir uzaklık koyacak bir mesafelilik duygusunu da geliştirmemiz gereklidir. Yalnız olduğumuzu, hepimizin yalnız doğup yalnız öldüğünü de her zaman zihnimizde tutmalıyız. Başka bir varlığa bir çeşit tek varlık olma güdüsüyle aşırı bağlanarak varoluşumuzun bu mutlak yalnızlığından kaçmaya çalışmayalım. Er ya da geç ayrılmak zorunda olduğumuzu bilerek yalnızca doğru biçimde bağlanalım.
Sayfa 114 - pdfKitabı okudu
·
93 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.