“Tuhaf bir sessizlik çöktü üstüme. Birinin aceleyle inerken vapurda unuttuğu bir şemsiye gibi kalakaldım koltukta. Bir başkası gelip beni bulana kadar da kalacaktım sanki orada.
Bir dermansızlık çöktü üstüme. Beni bıraksalar kendi halime, iki yaka arasında gider gelirdim, güneş doğardı, güneş batardı üzerimde, kış geçer, yaz gelirdi, öyle kök saldım koltuğa.”
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.