Çünkü anlıyor ki,
Ölümün kekre dudaklarını hissettiğinden beri
Yaşamın tadını daha fazla duyumsamakta yüreği.
Ruhu yanıp tutuşuyor işkence için, yaralar almak için,
Ve anlıyor ki,
O tek bir an için
Bin yıl önce çarmıha gerilmiş olanın
Yerine geçmiştir
Ve aynı İsa gibi
O yakıcı ölüm öpücüğünden sonra
Yaşamı avı pahasına sevmek zorundadır.
Sayfa 143 - DostoyevskiKitabı okudu
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.