“Ve ertesi gün kimse ölmedi.” Bu cümleyle başlayıp yine bu cümleyle sona eren romanımızda cümleler aynı olsa da yaşananlardan sonra cümlelerin hissettirdikleri çok farklı. Saramago kendine has üslubuyla yine özgün bir kurguyla karşımıza çıkıyor. Adı bilinmeyen bir ülkede bir sabah uyandıklarında ölümsüz olduklarını fark eden halk, ilk başta bu duruma çok sevinse de daha sonra ülkedeki insan kalabalığından ortaya çıkan ve ölümsüzlükten kaynaklı bürokraside yaşanan ciddi sorunlar ülkeyi kaosa sürüklemeye başladığında herkes ölümün ne kadar önemli ve gerekli bir şey olduğunu anlamaya başlar. Bunun farkına öyle sert varırlar ki ölüm tekrar geldiğinde herkes bu durumu mutluluklar karşılar. Kitabı genel olarak üç bölüme ayırmak mümkün. İlk bölümde yukarıda anlattığım ölümün görevini yapmayı bıraktığı ve ortaya çıkan kaostan bahsedilirken ikinci bölümde ölümün bu işleyişi nasıl gerçekleştirdiğine değiniliyor. Tarz değiştiriyor ve ölüm geri geliyor. Ölümün geri gelmesiyle altmış iki bin beş yüz seksen ölümün son bulduğu sene içinde ölüm döşeğinde olan kişi bir anda ölür ve ölüm herkese 1 hafta önceden haber vereceğini duyurur. Ortalama günlük üç yüz kişi ölecektir. Bu sefer ölümü 1 hafta öncesinden eflatun renkli zarflarla ölecek kişiye bildirmeye karar verir. Üçüncü ve son bölümde kitap birazcık garip bir hâl almaya başlıyor. Ölüm, kendisinde karşı gelen bir viyolenselciye kafayı takar. Ölümün işleyişini aksatıp kendine güvenini sarsan bu adam köpeğiyle birlikte yaşamakta ve orkestrada görev almaktadır. Bu sayfalarda ölümün fiziksel olarak tasvir edildiğini, kadın olduğunu ve ete kemiğe büründüğünü de öğreniyoruz. Viyolenselciye gönderdiği zarfın kendisine geri geldiğini görünce bunu takıntı hâline götüren ölüm, romanı başka boyutlara çeker. Ölümün de aşık olabileceği izlenimine sahip olduğumuz roman, aşk uğruna bir kez daha yöntem değiştirmesiyle son buluyor.

Ölüm Bir Varmış Bir YokmuşJosé Saramago · Kırmızı Kedi Yayınevi · 202012bin okunma

·

70 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Barış Altınbıçak