Biraz gülüyorsunuz ona önce biraz da hak veriyorsunuz tüm gün hiçbir şey yapmamak belki de çok güzeldir diye. Sonra sizin de sabrınızı tüketiyor tembelliği her yeni sayfada belki vazgeçer diye umutlanıyorsunuz. Sonra anlıyorsunuz ki insan değil o pelte gibi bir şey gerçekten. En sonunda da artık her ne kadar sabrınızı taşırsa sizi hayal kırıklığına uğratsa da onu tıpkı Ştolts'un sevdiği gibi sevdiğinizi anlıyorsunuz onun için gözyaşlarınız süzülüyor. İyi bir dostu kaybetmek üzüyor sizi. Okuyunuz pişman olmazsınız.
