"Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda. Bir omuz ısıtırdım, varsın gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben eriyene dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum. Ama yok bir hayatım daha. Bir hayat daha yok. Yok. " Ölümcül bir hastalığa yakalanan Adalet, henüz çok yeni olan ve daha önce kimseye denenmemiş olan tedaviyi kabul eder. Sonuçta mucize gerçekleşir ve bir sabah doktoru hastalığı yendiği haberiyle gelmesiyle hayatını, hastalığını sorgulamaya başlar Adalet. Hemen her insan gibi kötüdür, Adalet. Kötülüğünün başlangıcı saydığı ilk suçunu telafi etmek ister. Böylece vicdan azabından, içine düştüğü kötülükten kurtulacağını düşünür, Adalet. Yirmi dokuz yaşına kadar, kimsenin hayatına dokunmamış dolayısıyla kendine de dokunamamış, sevgisiz büyüyen bir genç kadın Adalet. En yakın ve tek dostu Hülya ile yolculuğa başlar. Bu yolculukta güçte olsa hedefe ulaşılır,kayıplar bulunur, yüzleşmeler yaşanır ama ne yazık ki hayat çok ama çok kısadır. Hayat bazen yaptıklarının, bazen yapamadıklarının yaşayamadıklarının pişmanlıklarıyla geçen bir serüven. Dokunmadan yaşadığın, kötülüğe, haksızlığa sessiz kaldığın belki bunun sıkıntısını içinde yaşasanda bir yerde nemelazımcılığın egemen olduğu bir süreç. Elindekinin değerini bilmeden, onun değerini ancak kaybettiğinde anladığın ama artık dönüşün olmadığı kısacık bir zaman dilimi, hayat. Ağlayarak bitirdiğim kitaplardan oldu, Dokunmadan. İnsana öyle dokunuyor işte. Keyifli okumalar.

DokunmadanNermin Yıldırım · Hep Kitap · 20175,8bin okunma

·

23 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nur Dilipak