2007’de New York’da sosyal bir deney yapılır. Metro istasyonunda bir keman virtüözü kemanını eline alır ve çalmaya başlar. Önünden bine yakın insan geçer. Bach’tan Schubert’ten ünlü parçalar çalar. Toplamda sadece altı kişi durup müziği dinlemiş, yirmi kişi de para bırakmıştır. 32 dolarla metrodan ayrılan müzisyen, dünyaca ünlü keman virtüözü Joshua David Bell’dir. Elindeki çalgısı da değeri 3 milyon doların üzerinde olan Stradivarius kemanıdır. Bu deneyden bir kaç gün önce verdiği konserde boş yer kalmamış, yüz dolardan aşağı da bilet satılmamıştır. Fakat metro istasyonunda bu ünlü virtüözü kimse tanımamıştır. Sokak çalgıcısı muamelesi görmüştür. Aktardığım bu deneyin bu kitapla ilgisi nedir? İncelememi okuduğunuzda anlayacaksınız.

Charles Dickens ın

İki Şehrin Hikâyesi romanına başlarken “ zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem aptallık…” dediği çağı içinde bulunduğumuz 21. Yüzyıl için de söyleyebilir miyiz? Ya da Dickens bu yüzyılı görse nasıl bir karşılaştırma yapardı? Hem her saniye yeni bir bilginin, keşfin dijital dünyaya eklendiği, hem de kabalığın, cahilliğin, bayağılığın çağındayız. Popüler kültürün neredeyse bir din kabul edildiği, ilahlaştırıldığı bir çağ bu çağ. Tuhaf olan şu ki; popüler kültürün içinde o kültüre adanmış yaşayanlar da bu durumdan şikayet ediyor. İşte yazar tam da böyle bir dönemde , günümüzde Mozart’ı uyandırır. Mozart’ın Viyana sokaklarında çaresiz dolaşırken sokaklara, kaldırımlara, binalara bakarak “ ne olmuş buralara böyle, sokaklar bu kadar insanın ayağını acıtmazdı, binalar böyle değildi… “Tanıdığı Katedral binası için “ yine de bir şeyler eksik, bu binaya bir şey olmuş, değişmiş…” sözleri bana

Katı Olan Her Şey Buharlaşıyor kitabını hatırlattı. Artık her şeyin hızla değiştiği, değerlerin de yozlaştığı bu dünyayı mükemmel aktarıyordu yazar. Roman buram buram modernizmle birlikte değişen sanat ve değerler algısını eleştiren bir portre çiziyor bize. İki yüzyıla müziğiyle imzasını atmış bir dehayı insanlar bir kaçık, bir sokak çalgıcısı olarak görürler. Durmadan mükemmel besteler yapan bu tuhaf adam Mozart’ı mı taklit etmektedir? Mozart günümüz insanlarının hiç alışkın olmadığı ölçüde nazik ve zarif bir adamdır. Rica etmekte, teşekkür etmekte hatta özür dilemektedir. Karşısındaki kişilerin de alaycı bakışlarına maruz kalmakta ama o yine de “Aslında zaman o kadar da değişmemiş. Ama ben değerimi düşürmem!" Diyebilmektedir. Günümüzde teşekkür etmek kolaydır, çünkü bir fayda sağlanmış ya da bir iltifat alınmıştır. Yani bir şeyin karşılığında lûtfederiz teşekkürü. Fakat özür dilemek öyle değildir. Artık “ sözlerim maksadını aştı… sesimi yükselttim… kırdıysam, incittiysem, yanlış anlaşılmışsam özür dilerim” nezaketini gösterenlerin büyük çoğunluğu maalesef mezardalar. Mozart gibi bir beyefendi kendi döneminde kıskanç rakipleriyle mücadele ediyordu. Günümüzün ego tanrılarını görünce, insanoğlunun bu yeni türüne alışmakta epeyi zorlandı. Zaman algısı da diğer zorlandığı konulardan biriydi. Anlam veremiyordu sürekli acelesi olan, koşuşturan , birbirine çarpan insanlara. İnsanlar neden gökyüzünün, yağmurun, sokakların tadını çıkarmıyordu. İnsanlar neden bir an da olsa durmuyor ve başını kaldırıp gökyüzüne bakmıyordu? “O zaman,dünya daha büyüktü ve geceler daha karanlıktı” diye zaman mefhumunu sorgulamaktadır. Mozart tamamlayamadan öldüğü son bestesi “Requiem” i bitirmeye çalışır kitapta. Peki bu amacına ulaşabilecek midir? İstirham ediyorum okuyunuz efendim. Yine çok beğendiğim

Kurtlarla Koşan Kadınlar kitabından bir alıntıyla bitirmek istiyorum; “Böylece yola çıkarız ve botlarımızın altında aşina olmadığımız topraklar, farklı bir gökyüzü altında farklı bir dünyaya ineriz. Giderken hâlâ incinebiliriz, çünkü kavrayamayız, tutunamayız, yapışamayız, bilemeyiz - çünkü ellerimiz yoktur.”