Kendimizin değil fakat başkasının çektiği ıstırabın teessürü ile ağladığımızda ,bu kendimizi muhayyilemizde acı çeken kimsenin vaziyeti içerisine canlı şekilde nakletmemiz veya onun talihinde bir bütün olarak insanlığın ve dolayısıyla her şeyden evvel kendimizin talihini belli belirsiz görür gibi olmamız sayesinde gerçekleşir .Ve böylece uzun ve dolambaçlı yoldan her zaman kendimize ağlar ,kendimize acırız.
Sayfa 155Kitabı okudu
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.