Annem, ah annem, ne çok çıkıyorsun karşıma böyle? Beni bir annenin kızını sevmesi gerektiği gibi sevseydin nasıl olurdu acaba yaşamım? Sık sık sorgularım bunu. Ben annesine annelik eden küçük kız çocuklarından biriydim. Annem çok yoğun, yok yorgun, çok sinirliydi. Hayat bana çocuk bedenimde yetişkin olma sorumluluğu verdi, belki bu sebeple içten içe hiç büyümek istemedim, belki bu sebeple bir tarafım hep çocuk kaldı...
Sayfa 173 - Müptela YayınlarıKitabı okudu
·
84 görüntüleme
Yaşanması gerekirken yaşanmayan her şeyi çiğnenmeden yutulmuş bir armut gibi takılır insanın boğazına. Hani bazen bir ağırlık çöker boğazınıza, söylemek istediklerinizi söyleyemez, konuşmanız gereken yerde susarsınız ya, işte ben boğazda hissedilen o ağırlığın altında ezildim hayatım boyunca.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.