Ve kan sızıyor, bir kuğunun dinmeyen uğultusundan.
Mumu üfleyip siyahıma karanlığını süren
tanıdık dudakları gözlüyorum şimdi; boğazından dökülen
her bir söz ayrı bir melodi.
Bir ilâhi.
Ya da ağıt.
Ayırt edemiyorum artık.
Gökyüzü aydınlık diye mi üzülüyorsunuz?
Teninizi yakan güneşe gülümseyin.
Çünkü karanlığın içindekileri bir kez gördüğünüzde,
bir daha asla eskisi gibi olamazsınız.
