Dünyaya sığamadığımız ağır demlerimizde bir kere de düştüğümüz yerde bizimle olan bir çift göz görsek! Kaldırmaya çalışmadan, oracıkta eğilip başımıza omuz olacak bir gönül...
Biz kalkana kadar yanıbaşımızda... Kaçmadan, yüz çevirmeden,
Lutfeder gibi değil ama,
Kendiliğinden...
İnsan, kederim başkasına yük olacak diye bile düşünür hale geliyor.
Ne acı...
Keder kere keder.
Tuğba Gülyeşil
·
17 görüntüleme
Bu yazı kederden boğulmuş ruhlara yazılmış eşsiz bir yazı kanaatimce. İnsan duruyor bazen ve en yakınları dahil bunu idrak etmekte güçlük çekiyor. Sürekli bir iyi gelme çabası, iyileştirme çabası… Fakat bir duygu varsa ve insanı durduruyorsa onun yaşanması gerekiyordur, duygunun yaşanmasına fırsat verilmesi gerekiyordur. Her buhranlı dönemi teselliler sarmayabilir, iyi gelmeyen hiçbir şey olmayabilir. İnsanız ve her duygumuzu yaşayabiliriz.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.