Saçları bir zülfü-pərişan idi.
Cümlə cahan zülfünə qurban idi.
O qızın...
İndi səliqəylə daranmış başını qar tutur.
Saçlarını sanki qara rəng uduzur, ağ udur.
Gözləri bir nərgizi-fəttan idi.
Kipriyi sanki iti peykan idi.
O qızın...
İndi daha parlamayır gözləri ulduz kimi.
Kipriyi üstə gözünün yaşı donur buz kimi.
Boy-buxunu sərvi-xuraman idi.
Qamətinə sərv özü heyran idi.
O qızın...
İndi bükübdür belini acı həyat gör necə.
Sanki çəkib ömrü boyu qəm yükünü gizlicə.
Ləbləri bir qönçeyi-xəndan idi.
Busəsi çox dərdlərə dərman idi.
O qızın...
İndi əsəbdən gecə-gündüz dodağın çeyniyir.
Eh, bu qədər qayğı ki, var, al dodağı neyniyir.
Nitqi şirindi, şəkəristan idi.
Hər sözü məna dolu ümman idi.
O qızın.
İndi şikayət dolu sözlər oturub nitqinə.
Axşamacan ah eləmək adəti olmuş yenə.
Aşiqi bir tazə qəzəlxan idi.
Çəkdiyi ancaq qəmi-hicran idi.
O qızın...
Aşiqinin indi qələm tutmağa yox taqəti.
Neyləsin aşiq, belə gəldi qədəri-qisməti.. 
İlqar Fəhmi
·
139 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.