İnsanı en çok, söyleyemeyip de içinde tuttuğu sözler yorardı ya hani... Dilimin ucundan çıkmayıp, orada takılı kalan sormak istediğim o kadar soru, sırf yetkim olmadığı için terslenme korkusuyla dilimin altına saklanmıştı sanki. Biliyordum. Onun en ufak bir hareketi bile, benim günlerimi çalardı benliğimden. Ağzıma içki sürmeden sarhoş sarhoş dolaştırırdı beni sokaklarda ama sonra merhemim de o olurdu.
Ne garip... Hem yara, hem merhem. Hem acıtıyor, hem de iyi hissettiriyor.
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.