Yazarın "tinsel metinleri" olarak adlandırılan metin- lerde -1880'ler ve 1890'lar arasında yazdığı "dinî felsefi metinler", 1903- 1910 arası yazdığı düşünce yazıları ve değişik kurmaca metinler, son ro- many Diriliş dahil olmak üzere- Hıristiyanlıkta ahlâkî mutluluk ve doğru- luk, Rusya'daki Ortodoks Kilisesi'nin eksiklikleri, Rus devletinin şiddet içe- ren keyfi hareketleri, Rus toplumunun ikiyüzlülüğü ve çürümüşlüğü, mo- dern ideolojilerin tinsel iflası, sıradan bir Rus vatandaşı için yaşam ve ölü- mün anlamı, dinlerin temel mirası gibi konularda fikirlerini açıklamıştır.
Tolstoy'un dinî dönüşümü; "gerçek Hıristiyanları" toplumsal ikiyüzlülükten, devletten ve yanlış inançlardan azat etme çabaları ve ken- disinin Hıristiyanlıkta özdisiplin hakkındaki fikirleri. Tolstoy'un, içinden geldiği Hıristiyan geleneğine karşı çıkan bir dini düşünür olarak ne kadar önemli bir yere sahip olduğunun anlatılması amaçlanmaktadır.
"Devletin baştan çıkarıcı gücüyle ancak inananlar "bir politikaya veya millete ait olmadan önce, evrensel bir ülkenin vatandaşları olarak Tanrı'ya aidiyetlerini unutmadıkları sürece baş edebilirlerdi.
Tolstoy'a göre gerçek tinsel yaşama sahip olmanın önündeki tek engel, Ortodoks Kilisesi tarafından desteklenen "sözde Hıristiyanlıktır. Tolstoy'un tinsel metinlerinin çoğu bu "yanlış" inanç konusundaki polemiklerinden oluşur.
Tolstoy'un modern toplum, devlet ve kilise eleştirisi, kendisini izleyenlerin toplumsal ve kurumsal baskılara karşı gelmeleri konusunda yol gösterici olmuştur.
Almancayı, İngilizce, Fransızca çok iyi konuşmasını; iç çamaşırından giysisine, kravatından kol düğmesine dek her şeyinin en iyisinden ,en pahalısından olmasının kendini başkalarından üstün görmesine neden olmayacağını biliyordu. Oysa çevresindeki insanlardan üstün olduğuna kesin bir inanç vardı içinde. Ona herkesin gösterdiği saygıyı zorunlu bir davranış görür, çevresindekilerin ona karşı davranışlarından bu saygı eksik olursa bunu kendine hakaret sayardı.
"İnsanın düzenli, dürüst bir yaşamı olursa böyle güler yüzü işte, oysa cehennemden farksız benim yaşamam".
Saygı duymadığı insanların yüzüne gülmek zorunluluğunun onda uyandırdığı kuşku, kararsızlık duygusunu hissederek. "Ne olup bittiğini anlamadan gene bu yaşamın ortasında bulacaksın kendini".
Ağır çalışma koşullarının hasta ettiği, bozduğu; sarhoşluğun, ahlâksızlığın serseriliğe sürüklediği, sersemleştirdiği bu çocuk işsiz güçsüz sokaklarda dolaşırken akılsızlığından bir ambara girdi, hiç kimsenin işine yaramayacak iki üç yolluk kilim aşırdı diye bizler, bütün bu okumuş, zengin, geleceklerine güvenle bakan insanlar yakalamışız; onu bu duruma düşüren nedenleri ortadan kaldırmaya çalışacağımıza, bu çocuğu cezalandırmakla her şeyi düzelteceğimizi sanıyoruz.
Bir hırsızın, katilin, çaşıdın, genel kadının yaptığı işin çirkinliğini görüp utanacağı düşünülür genelde. Oysa tam tersi olur bunun. Kötü talihinin ya da günahlarının, yanlışlıklarının sonucu düşen, kötü yola sapan insanlar ne denli yanlış olursa olsun durumlarını iyi, saygıdeğer görecekleri bir dünya görüşü edinirler kendilerine. Bu görüşü sürdürebilmek için de aynı görüşün paylaşıldığı bir çevrede yaşamaya başlarlar. Çalmaktaki becerikliliğiyle övünen bir hırsız, rezilliğiyle övünen bir genel kadın, canavarlığıyla övünen bir katil görünce şaşırıyoruz. Bu şaşkınlığımızın tek nedeni, bu insanların kendilerine özgü bir çevreleri olması, en önemlisi de bizim onların bu çevresinin dışında olmamızdır. Zenginlikleriyle, yani soygunculukla övünen zenginler; utkularıyla, yani baskalarını öldürmekle övünen komutanlar; güçleriyle, yani güçsüzleri ezmekle övünen hükümdarlar da aynı şeyi yapmıyorlar mı aslında? Bu insanların durumlarını haklı göstermek için benimsedikleri dünya görüşünü, iyilikle kötülük üzerine düşüncelerini çirkin görmememizin tek nedeni, böyle kötü düşünen insanların çoğunlukta olmaları, bizim de onların arasında olmamızdır.
Diriliş 
Diriliş 
Lev Tolstoy 
Ergin Altay
·
87 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.