"Bu tek başına kalmış kartal, kartal soyunun kendine en güveneni, yalnızlıktan korkmayanıdır. Şu gördüğün tek başına kalmış, yaşlı, ulu kartal bir daha kartallar sürüsüne karışmaz. Ölene dek tek başına geniş gökte dolanır durur. Hiçbir yaratık bir daha bu ulu kartalın yanına yanaşamaz. Bu ulu kartal bir daha da hiçbir yere konmaz. Ne bir ağaca, ne bir kayaya, ne de toprağa...
Bu ulu kartallar gökte ölürler. Ölümleri yaklaşınca süzülürler, süzülürler ağarlar göğe yukarı. Yedi kat göğe kadar çıkarlar, işte orada göğün en yüce yerinde can verirler. Ölmüş olaraktan, göğün en yücesinden toprağa düşerler. İşte göğün en derinine ağıncaya kadar bu ulu kartallar durmadan durmadan uçarlar, geniş göğün safasını sürerler. Kanatları göğün en yücesinde, mavinin en derininde duruncaya kadar uçarlar. Gökyüzünü de mağrıptan maşrıka, maşrıktan mağrıba bir uçtan öbür uca gezerler. Yaşlı kartallar gökte, en uzak gökte ölürler, yıldızların orada. İnsanoglunun yaşlısı da solucan gibi sürünerek ölür oğul, sürünerek. Kartal dediğine de böyle ölüm layık, yerde değil, ulu gökte ölmeli..."
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.