Neden ve niçindir yaşamım, bilemiyorum dostlarım.
Durmaksızın akan ışık hüzmeleri, sıkılmış ruhumu zincirlemekte! Çatlatan hatlarıyla acılar, yüreğimi yakmakta... söyle bana Paro! Sen de ölürsen, bana ne olacak!
Hüzün girdabına bırakılmış çaresiz bir yetim gibi, soluk; titreyen ve ruhu çekilmiş bu parmaklıklar beni sinirden öldürecek mi?
Kaçıp gitmek istiyorum, somyanın soğuk teninden, bedenimde kıvrılan elektriğin dizginlenemeyen acısından ve özlemlerimi yüreğime saplayan gözyaşlarımdan!
Bırakın, ne olur; bir çocuk gibi gezineyim sokaklarında şehirlerin... sonra isterseniz kurşunlayın beni, kanadı kırılan kuşlar gibi!
Acıyla yatayım yerde, ruhumu da alıp gideyim! İstemiyorum hiçbirinizi, beni sevmiyorsunuz, beni istemiyorsunuz!