En çok da onun ilgisini özlüyorum. O her zaman benim başlıca seyircim oldu, hayatının sonunda ciddi kafa karışıklığı ve hafıza kaybı yaşarken bile. Ona başarılarımdan, teşhisteki zaferlerimden, araştırma sonucu yaptığım keşiflerden, hayır kurumuna yaptığım bağışlardan bile mutlaka söz ederdim. O öldükten sonra bile benim seyircim olmaya devam etti. Yıllarca onun omzumun üstünden bakarak başarılarımı görüp takdir ettiğini hayal ettim. Onun hayali silikleştikçe yaptığım şeylerin ve başarılarımın hepsinin gelip geçici olduğu, gerçek anlamları olmadığı hissiyle boğuşuyorum.
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.