‘’Aziz Nesin sadece Türk yazınının halkımızla en geniş ölçüde diyalog kurabilen büyük bir adı olmakla kalmayıp, Nasreddin Hoca'nın ülkesinin gülen ve düşünen yüzünü bütün dünyaya tanıtan sanatçımızdır.’’ Onat Kutlar’ın kitabın sonunda yer alan bu cümleleri ile başlamak istedim incelememe. Eksiği var fazlası yok, gerçekten de öyle.
Daha önce 
Tatlı Betüş ile başlamıştım Aziz Nesin’i tanıma serüvenime ancak küçük yaşımın vermiş olduğu sığ düşünce yapısı Aziz Nesin’in anlatımındaki derinliği, cümlelerindeki manayı anlamama engel olmuştu. Kitaplar da okunma zamanını bekliyormuş demek ki, yıllar önce Aziz Nesin’in kim olduğundan, ne düşündüğünden, neler yaşadığından bîhaber bir halde okumaya başladığım Tatlı Betüş’ü ‘’Bu kitap ne anlatıyor yea, bu adam ne saçmalamış böyle!’’ deyip yarım bırakmışken bugün Aziz Nesin’i tanıdığımı düşünerek başladığım Şimdiki Çocuklar Harika kitabını severek okudum.
Kitap, ilkokulda dört yıl birlikte okumuş iki sınıf arkadaşından Zeynep’in başka bir şehre taşındıktan sonra sınıf arkadaşı Ahmet’le arasında gerçekleşen mektuplaşmalardan oluşuyor. Dışarıdan bakınca iki arkadaşın mektuplaşmaları gibi basit bir düzlemde görünse de okudukça sandığımız gibi olmadığını anlıyoruz. Mesela bu mektuplar ne hikmetse en ufak bir anlatım bozukluğu, yazım yanlışı-o zamanki yazım kurallarına göre tabi-, cümle düşüklüğü içermiyor. Mektupların bu denli mükemmel olmasının nedenini kitabın sonunda okuyuculara yazar bizzat açıklıyor. (Sebebin ne olduğunu çok merak edenler kitabı sonuna kadar okusun.) Kitabın sanıldığı kadar basit olmadığını kanıtlayan bir başka nokta ise Zeynep ile Ahmet’in kendi çocuk dünyalarından, kendi bakış açılarından büyüklerin dünyasını bu kadar gerçek, bu kadar etkileyici ve güzel anlatmaları. Evet ilk bakışta iki çocuğun mektuplaşmaları gibi görünüyor, evet akıcı bir anlatıma sahip ve kolay okunuyor ama asla basit bir kitap değil!
Gelelim ‘’kitabın içinde neler var’’ köşemize. Aziz Nesin’in deyimiyle ‘’özdenlikten uzak’’ biz büyükler varız bu kitabın her sayfasında, bizim tutarsızlıklarımız, bencilliğimiz, çıkarcılığımız var. Aziz Nesin bu kitabın sonunda çocuklara seslendiği mektubunda şöyle der: ‘’ büyümüş insanlarla kendi çocuklukları arasında, belki bin, belki ikibin yıllık bir zaman vardır sanki. Onun için biz büyümüşler, kendi çocukluğumuzu unuturuz.’’ Çocukluk ile büyüklük arasındaki zamanı biz yavaş yavaş, evre evre değiştiğimiz bir zaman dilimi olarak algılarız ancak gerçekte öyle değildir. Sanki bir anda büyümüş gibi çocukluğu anında siler büyüklüğün rollerine bürünürüz. Çocukluğumuz sadece arkadaş - akraba ortamında ‘’hey gidi günler’’ derken anlatacağımız anıları aktarma sırasında gelir aklımıza, gerçi onu da hakkıyla, doğruluğuyla anlatmayız hiçbir zaman, mesela hepimiz ilkokuldayken sınıf birincisiyizdir ve bu durum çocuklarımıza başarılı olmaları dikte ederken verdiğimiz ilk örnektir.
Çocukların anlamsız bir şekilde hemen büyüyeyim heveslerinin yegane nedeni de biz büyüklerin tutumlarıdır aslında. Büyük olmak demek her istediğini yapmak demektir, biz büyükler bu durumu çocuklara karşı çok güzel sergileriz. Ve bir de büyük olmak demek artık kimsenin sana ne yapman gerektiğini söylememesi anlamına gelir. Hemen her gün ‘’şöyle olmalısın çocuğum /böyle olmalısın çocuğum’’ diyen büyüklerin dünyasında çocuklar bir an önce büyümeyi istemekte çok haklı değil mi?
Bu kitabı okuduktan sonra anlıyorum ki biz büyüklerin çocuklara söz söylemeye çok da hakkı yok aslında. Çünkü bu kitapta çocuklara kesinkes öğütlenen her şeyin büyükler tarafından bir an bile düşünülmeden yapıldığı o kadar güzel o kadar ince bir şekilde anlatılmış ki...
Kitabı bitirip vakit kaybetmeden incelemesini yazdığım şu saatler de anladım ki Aziz Nesin’i okumaya bu kitabı ile başlamakla çok iyi etmişim.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.