Mancınık, topun keşfinden önce kale muhasaralarında kullanılan bir çeşit harp âletidir. Çalışma prensibi, gerilip bırakılarak, ucundaki taşı ileri fırlatan sapanın çalışma düzeninin aynısıdır. Mancınığa konan taş, gülle ve büyük oklar, uzak mesafelerden top mermisi gibi düşmanın üzerine atılırdı.
Mancınıkların tarihi çok eski olup, sağlam kaynaklara göre ilk olarak Nemrûd zamanında kullanıldı. Hazret-i İbrâhim’i yakmak için hazırlanan şiddetli ateşe yaklaşılamadığı için mancınık kullandılar. İbrâhim aleyhisselâm, mancınıkla ateşin ortasına atıldı. Fakat Allâh’ın izniyle ateş, Hazret-i İbrahim’e serin ve selamette oldu, onu yakmadı.
Bundan sonra da mancınık, savaşlarda yaygın olarak kullanılmıştır. Asr-ı saâdette Tâif Kalesi’nin fethi sırasında da, Selmân-ı Fârisî radıyallahü anh tarafından yapılan bir mancınık kullanılmıştır.