üvey anne altı yaşındaki zavallı bir varlığı aralıksız dövüyor, en sonunda da tutup dördüncü kattan aşağıya atıyor; kin beslediği çocuğun ölmediğini öğrenince: "Ne dokuz canlıymış!" diye haykırıyor. Burada çocuğa duyduğu kinin ne ansızın belirmesi, ne de cinayet girişiminden sonra bir pişmanlık söz konusudur. O tek ve aynı kötücül iradenin ortaya çıkmasında her şey bütünlük ve mantığa uygundur. İşte bu kadını aklıyorlar. Çocuğa acımasızca davranıldığı apaçık belliyken bizde beraat kararı veriliyorsa şiddeti az, karmaşıklığı fazla olaylardan ne beklenir!
Sayfa 1044 - 1045 Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.