-Vakit hayalleri çağrıştıran bir bollukta-
Bazen hapishaneden dışarı ellerimi kollarımı sallayarak çıktığımı düşünüyorum... asfaltın sıcakta kaynayan zehri, suratıma yollarımdan ‘defol’ dercesine vuruyor. Yürüdüğüm yerde çiçekler soluyor, böcekler kaçışıyor... zavallı halime her bakan, düzgün giyimime rağmen beni aşağılıyor, umursamıyor ya da görmezden geliyor... taş ve toprak, içine hapsetmek için o kutlu anı gözlüyor; sertlik ve nefret, benim için sokaklarda kol geziyor! Oysa yürüdüğüm yer, onlarca insanın yaşadığı ufacık bir kasaba! Titriyor ve korkuyorum yaptıklarımdan, soruyorum kendime; hatlarıyla tüm hayat nefret ediyor senden, ne için özgürlüğü arıyorsun, korkak mahkûm!.. Sonra seviniyorum, zindanın çıplak pas kokusunda, soğuklara sarılışımı. Ben buyum, ben bir mahkûmum, ben hiçbir işe yaramayan zavallının biriyim; işte hayatım!