Toprağı tarayıp, işleyen solucanlar gibi, zihnimizi yiyip bitirmekte karanlık. Bazen ayın ışığından hücreme damlayan ışıklar anlatır bana, takırdayan dişlerimin seremonisinde, bazense vücudumu sarsan incecik soğuk hüzmesi... Çehremi yırta parçalaya, sıkletimizi darmaduman etmeden ayrılmayan; ansızın sürükleyen düşleriyle...
Her şeyine rağmen verdiğimiz en ıstıraplı, en sevimli sınavlardan biri gibi sanki, içimize söken karanlık! Palyaçoların acısını sakladığı, sıcaklığı yitirilmiş renkler gibi, tenimize yapışır; sökülmez karanlık!
M.A