Istırap mı çöktü gözlerine
Kanını kusmuş tüm damarların acıyla!
...bıktım sefilce sokaklarda gezinmelerden
...bıktım, aynını doğuran sokaklarından
...bıktım bu şehirlerden, insanlığı koparan
Asil bir hareket gözüken bu aheste adımlarımızdan
...bıktım, günleri ezmeğe çalan zaferlerimizden
Günler şatafatını çeker de alır rüzgârıyla
Kalakalırız sokaklarında
Helezonlar doğuran kırıcı yükleriyle apansız
Ve mutluluk, en bariz anlarımızda kafamıza inecek balyozlar
Çalınır ruhumuza çatlayan kafatasımızda
Ulvi bir bağ, derini yeniden kaynatan
Yol görünür, hiç olmadığı kadar
-Yolu yol yapan engebeler ve toprak da-
Hüsran dolu bulutları gökyüzünün, şimşekleriyle var olur
Sabır çekilir hattımıza, günlerden kopmak ve
Anlayışında billurlaşmak için yaşamın
Gün, güne söz verir, gelmez ki çaresizlik göze
Durulmayı aksatan, kanıksatmayan insanlığı
Kanımıza ateşi parlayan ilaçlarıyla basan.