Bir zamanlar, zamanımı yığınlar halinde harcadım ama bugün her gün kazanıyorum. Kendimi, kızlarım gençleştikçe yaşlanan bir yetişkin gibi hissetmiyorum, bunun yerine yol boyunca ceplerini taşlarla dolduran yorulmaz biri olarak görünüyorum. O taşların her biri ağırlığıyla, bana bir zamanlar orada olduğumu söyleyen birer hatıra. Taşlar beni yavaşlatıyor ve ağırlaştırıyor ama her biri beni, bugüne demirleyip bir başkasının geleceği için temel yapıyor. O gelecek her gün uğruna mücadele ettiğim şey, ateşim de olsa çalışıyorum, yastıksız uyuyakalıyorum, bütün duvarları keçeli kalemle çizilmiş bir evim var çünkü duvarlar sadece duvar iken onları özel kılan nedir ki? En azından bana aitler, en azından ceplerim tükenene kadar yanımda taşıyabileceğim taşlarım var.
Sayfa 53
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.