"Âdem ile Havvâ'nın, dünyaya terk edilişlerindeki çaresizlik ve ıssızlık... Adımlar başıboş... İnsan; uyandırılmanın şaşkınlığı ile sendelerken, bir yol arıyor karanlıktan aydınlığa. Yitirilmiş cenneti zamanın gerisinde arıyorken, dünyanın tersine bir koşuşturma. Sonra yo(ğ)ruluyor say'inde, ân'da diz çöküyor ve medet diye inliyor insan; alnı nedamet secdegâhında... İşte o an; ılık ılık rahmet süzülüyor pınarından, toprağına! Ta ki satırındaki tohumlar yarılana dek... Ta ki alnından aşağı af kapıları açılana dek... Topraktaki hararet gözyaşıyla dinerken; tohumdaki asalet, alın tûrab oldukça diriliyor!.."
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.