Nietzsche evrak çantasını sıkmayı bırakıp öne doğru eğildi: “Bunalım mı? Nasıl bir bunalım? Ben bunalım filan görmüyorum."
"Dışarıdan belli olmuyor. Dışarıdan bakıldığında tatmin edici bir hayat yaşıyorum. Ama içeride bunalım hüküm sürüyor. Nasıl bir bunalım olduğunu soruyorsanız; zihnim bana ait değil sanki, bana yabancı ve ahlaksızca düşünceler tarafından işgal edilmiş gibi. Sonuç olarak kendimi aşağılık buluyor ve kendi dürüstlüğümden şüphe duyuyorum. Karımı ve çocuklarımı önemsiyor olsam da onları sevmiyorum. Aslında onlar tarafından tutsak alınmışım gibime geliyor ve bundan hiç hoşlanmıyorum. Cesaretim yok: Hayatımı değiştirmeye de onu sürdürmeye de cesaretim yok. Neden yaşadığımı bilmiyorum, her şeyin anlamını yitirdim. Yaşlandığım düşüncesiyle kafam fazlasıyla meşgul. Her gün ölüme daha çok yaklaşıyor olsam da ondan çok korkuyor, dehşete kapılıyorum. Yine de bazen aklıma intihar düşüncesi geliyor.
Sayfa 194Kitabı okuyor
·
106 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.