Bir karışımdı o ve bu karışımı oluşturan renkleri bana tek tek sunsanız muhtemelen bir anlam bulamazdım ama onda kusursuz bir oranda bir araya gelmişti. Bir kere çok karmaşıktı. Düz değildi, sıradan değildi, basit hiç değildi, kolay anlaşılamazdı. Herkesin çözemediği bir bilmeceyi çözmeye cesaret etmek gibiydi onunla olmak. Mesafeliydi bazen... Uzaktı. Bazen de bana kendimden daha yakındı. Bu karmaşıklığı sevmiştim belki de. Hem yakın hem de uzaklığını. Hem her daim benden yana hem de asla tam olarak benim olmayışını. Hani Özdemir Asaf'ın şiir sözü vardır: "Sende gördüğümü görecekler diye, ödüm kopuyor." Benim aşk anlayışım öyle değildi. Herkes görüyordu ondaki parlaklığı. Bunu seviyordum.
Sayfa 210Kitabı okudu
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.