Bir aile düşünün, aile bireylerinin hepsi çok mutsuz ve sürekli kendi içlerinden söylenip duruyorlar. (Asla birbirlerine gerçekleri söylemiyorlar.) Kitabın her bir bölümünde bir kişiye ait bu söylenmeleri okuyoruz. Kitabı okurken her seferinde kendinizi kahramanlara hak verme ve olanları değerlendirme pozisyonunda buluyorsunuz. Kişilere hak vermeseniz bile neyi neden yaptıklarını daha iyi anlıyorsunuz. En sonunda da görüyorsunuz ki herkes birbirine karşı mağdur ama kimse aslında suçlu değil. En azından kitabın vermek istediği mesajın bu olduğunu düşünüyorum. Gelelim kitabın bende bıraktıklarına. Ben kitapta kuvvetli bir abartılmışlık hissettiğimi söylemeliyim. Nasıl olur da kitaptaki her bir karakter iyi ve kötü bandında bu kadar ortada durabilir ? Nasıl her şey bu kadar uçlarda yaşanabilir ? Bilemiyorum. Kitabın bende bıraktığı his uzaktan tanıdığınız bir insan topluluğu hakkında dinlediğiniz bir dünya dedikodu oldu. Bu insanların hepsi zamanında psikiyatriye gitseydi aslında hiçbir şey böyle olmazdı. Bu da bence önemli bir mesaj. :) Kısacası zaman geçirmek ve bundan 30 yıl öncesinin insan dertlerini biraz hatırlamak istiyorsanız okuyabileceğiniz türk filmi tadında bir eser.

Söyleme BilmesinlerŞermin Yaşar · Doğan Kitap · 20235,5bin okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Şeyda