İtiraf ediyorum; hayatımda en zor bitirdiğim kitap bu oldu. Hayır hayır sebep 700 küsür sayfa olması değil. Kitabın özellikle ilk 250 sayfası akmıyor, çünkü cinayet hikayesi arka planında ortaçağ hristiyanlık tarihi ve inanç felsefesi anlatılıyor. Bitirdim ama aklıma “Hayat bu kitabı bitirecek kadar uzun mu ki?” sorusu takılmadı değil. Yine de pişman değilim, sayesinde ortaçağın o karanlık dönemine gittim gittim geldim. Kilisenin kitaplardan ve bilgiden nasıl korktuğunu, bu nedenle kitaplara ulaşımı sınırladıklarını, O dönemlerde dinin batı ülkelerinin yönetiminde nasıl güçlü olduğunu, din adına işlenen cinayetleri, sapkın mezhepleri, tuhaf tarikatları, din adamlarının çıkarları uğruna dini nasıl kullandıklarını gördüm. O günden bu güne çok değişiklik olmamış sanki. Bu açıdan bakılırsa hala ortaçağdayız. Bir manastırda koca koca rahipler, kilise zengin olsun, rahipler zevkü sefa içinde yaşasınlar diye “İsa zengin miydi, fakir miydi” tartışması yapıyorlar, hem de sayfalar boyunca. Hadi bunu anlarım da, İsa gülmüş müydü, yoksa gülmemiş miydi, gülmek haram mıdır? diye tartışıyorlar. Şu anda da yüksek sesle gülmeyi nahoş bulan insanlar yok mu? Hem de bu insanlardan birisi zamanının dış işleri bakanı değil mi? Neyse yine konuyu dağıttım. Kitabın adının neden “Gülün Adı” olduğunu anlatmak için yanıp tutuşsam da, aranızda belki kitabı okuyacak mazoşistler vardır diye spoiler vermiyorum. Ben de bir kaç yıl sonra dayanamayıp Faucault Sarkacı mazoşizmine de bulaşırım herhalde. Sağlıcakla kalın.

Gülün AdıUmberto Eco · Can Yayınları · 202012,7bin okunma

·

50 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kevser Duru