... Hölderlin'in sarhoşluğu saftır ve bu yüzden de onun gidişi batış değildir, tersine sonsuzluğa kahramanca bir akıştır. Hölderlin'in dili ritmin, zihni büyük bir vizyonun içinde erir gider: Çözülerek kendi özündeki en ilksel elemente dönüşür. Onun batışı müziktir, dağılışı şarkıdır: "Faust"taki şiir sembolü Euphorion gibi, Alman ve Yunan zihninin bu ortak trajik evladı gibi, onun da varlığının yalnızca yıkılabilir olan, bedensel olan kısmı düşer yok oluşun karanlığına.
Sayfa 149 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları