Biz, daima karadan karaya esen rüzgârın çocuklarıydık. Bu yüzden üvey baba tokadı gibi sertçe çarpardı yüzümüze her esinti.
Eseni yatıştıracak bir denizimiz yoktu bizim çünkü. Onun öfkesini alacak, onu yumuşatacak bir parça suya hasret kederlenirdik…
Ve bu keder içinde kan hiç durmazdı.
Ve damardan firar etmiş, dökülmüş, akmış kan orada, kaldığı
