Bir Dinazorun Anılarını yıllar önce okumuştum bu sene yeniden okumak istedim ve bitirdim ikinci okuyuşumda öncelikle şunu fark ettim direkt kendini ateşe atmadığını ama kendini direkt ateşe atan arkadaşlarının hep yanında olduğunu gördüm. Biraz üsten konuştuğunu ama gene de çabaladığını gördüm. Haliyle cumhuriyetin kurulduğu yılları gören bir insanın hele de yakından gören birinin çabalamadan duramayacağını anladım. Ve iyi ki de bu yılları görmediği içinde içten içe sevindim. Kesinlikle umudunu kaybederdi. Ve nasıl ki Aziz Nesin okurken bir gram değismemiş bu memleket derken Mina Urgan'ın 1960 -1980 arası anlattıklarını dinleyince de gene aynı cümleyi kurdum. Açıkcası benim hiç ama hiç umudum kalmadı. Bu memleket her daim kendine bir efendi belirleyip ilerleyecek diyebiliyorum. Çok üzücü ama gerçek....