İnsan belirli yolda ne kadar hız yaparsa heyecanı da bir o kadar bariyere sürte sürte azalıyor. Bazı heyecanları çok çabuk tüketiyoruz. Fakat benim tüketebileceğim herhangi bir heyecanım olmadı. Dolayısıyla hayatta hız yapabileceğim kadar geniş bir yolum da olmadı. En büyük eksikliğim bir ailemin olmamasıydı belki de. Benimle gurur duyacak ebeveynlerimin yaşıyor olmamasıydı. Bir dostum da yoktu mesela. Bir aşkım da. Haliyle ortada paylaşacak bir sevinç, bir gurur olmayınca heyecan da olmuyordu. Kupkuru yaşıyordum. Geceden başlayıp sabahı zor eden ideallerime sarılıyordum. Başka türlü yaşamın bir gayesi kalmıyordu. Bana biçilen kader elbisesi üzerime dar geliyordu; ancak hiç isyan etmedim. Razı geldim, işittim ve itaat ettim. Belki de bu yüzden heyecansız olmama rağmen hayata dair tüm ümit edişlerimi biriktirmeye devam ettim.
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.