Ağladığımın farkında bile değildim. Ne sikime ağlıyordum ki?
Öne doğru eğilip dudaklarını pürüzlü, kesik tenime bastırdı.
Ve öptü.
Kahrolası yara izimi öptü.
Yara izimi öperken ruhumu da öptü.
"Adrian..." Adımı fısıldarken dudakları bedenimin en çok iğrendiğim yerinde geziniyordu. Her nasılsa bu, yaradan daha az nefret etmemi sağlamıştı. "Sen çok güzelsin. Yarana rağmen değil, yaran sayesinde."
Sayfa 160Kitabı okudu
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.