Albay, bir sabah Ursula’yı kestane ağacının altında, ölmüş kocasının dizlerine sarılmış ağlar buldu. yarım yüzyıldır açık havada kalmaktan yıpranmış güçlü ihtiyarı, koca evde tek göremeyen Albay Aureliano Buendia’ydı. Ursula, “babana merhaba desene,” dedi. Albay, kestane ağacının önünde bir an duraladı ve önündeki boşluğun, içinde hiçbir sevgi uyandırmadığını bir kez daha algıladı.
Sayfa 271Kitabı okudu
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.