Askeri Tıp
Askeri tıbbın gelişimi savaşların sayısı, orduların mevcudu ve ateşli silahların kullanımındaki artışa kıyasla çok geride kalmıştı. Yaralıların büyük bir kısmının enfeksiyondan ölmesi yüzünden hekimler çok sayıda ve bazıları yaranın kendisinden bile daha tehlikeli tedavi usulleri geliştirdiler. Dönemin doktorları pek çok cerrahi alet ve ravent, palmiye suyu, sandal ağacı tozu gibi şeylerin yanı sıra, tehlikeli ya da sıradışı olan mumya tozu, engerek yağı, kulağakaçan böceği, insan ve köpek yağı, dışkı, yengeç gözü, cıva ve afyon gibi maddeleri de kullanırlardı. Hacamat (kan akıtma), yarayı temizleme ve lavman sık kullanılan tedavi şekilleriydi. Yaraların tedavisinde cerrahi müdahaleye sıkça başvurulurdu; Ambro ise Pare'nin kan damarlarını bağlama tekniği bu dönemde unutulmuş gibiydi. Sivil müteahhitler ya da dini tarikatlar tarafından işletilen hastanelerde hastalar ilkel koşullarda tedavi edilirdi.
Sayfa 358Kitabı okudu
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.