"Ha üç gün ha otuz üç sene; ne kadar vakit geçerse geçsin, bu eski püskü zaman bir oğulla baba arasındaki eksik cümleleri tamamlamaya yetmiyor," diye geçirdim içimden ve son sürat gaza bastım. Herkesin babası bir kere ölürdü. Alır, götürür, yıkar, kefenler, toprağa gömer ve sonra bazen acıyla hatırlanan bir ölüye dönüşürdü babalar. Benimki yıllardır tekrar tekrar ölüyordu. Bir bakışla, bir sözle, upuzun bir suskunlukla, havaya kalkan bir parmakla, sallanan bir elle, bir iç çekişle ölüyordu babam.