Bi noktada sinirden kitabı ısırdım, gerçekten
Eğer bu kitaba bir karakter biçecek olsam bu rastgele bi "nasılsın" sorusuna "nasıl mıyım, bunu mu soruyorsun ha? Ah.. siz insanlar, kapkara kalmışsınız, dünyadan habersiz zavallı yaratıklarsınız. Dünya bu hâldeyken, Filistin'de çocuklar ölürken, Türkmenistanda anaları gözü önünde tecavüze uğrayan kadınlar varken, savaş ve açlık devam ederken, utanmadan bi de nasıl olduğumu mu soruyorsun?! Nasıl olmam gerektiğini, kim olduğumu ve ne yaptığımı bilmiyorum. İnsanlardan nefret ediyorum ve insan olmanın anlamı kafamı sikiyor dostum. Sizler gibi değilim, zalim, karanlık değilim ama.. ama babam bana tokat attığı gün karanlığa gömüldüm ve oradan çıkamıyorum" cevabını veren Sıddık derdim.
Neden mi? Çünkü tamamen böyle bir kitap. Hakan Günday kendince bir şeyler yapmaya, gene suratlara tokat atmaya falan çalışmış ama o kadar becerememiş, o kadar kötü yazmış ki, resmen kafayı yedim. Savaşta yüzü parçalanan bir çocuğun yardım kuruluşlarındaki akıl almaz dramı bir yere kadar potansiyel vadeden bir konuyken, Hakan Günday hem bu potansiyeli yanlış değerlendirmiş hem de her şeye değineceğim derken ortaya sirkten hallice bir kitap çıkarmış.
En basitinden baş karakterin isminin Zamir Aman oluşu ve imzasının z.aman diye yazılmasını "bu olayı zamana değil z.aman'a bırakacağım" temalı dandik bir yere bağlamış olması, (bu tarz gönderme(?)lerin 13 yaşında aşılması gerektiğini düşünüyorum), kitabın tamamının kızgın ergen asabiyetiyle yazılıp, zerre olgunluk barındırmıyor oluşu tadımı çok kaçırdı.
Hakan Günday'ın bir çok kitabını okuduğumdan yazım stilinin bazen dandik, bazen ortalama, bazen iyi olmasına; konuların abartılığına, her şeyi saçma da olsa birbirine bağlama çabasına ve acı diye bağırarak bi noktada insana "ben ne okuyorum şuan" hissiyatını yaşatmasına alıştım ve kötü olduğunu kabullenerek sevmeyi öğrendim. Ama Zamir bana bu sevgimi sorgulatacak kadar kötüydü malesef :(
Ya gerçekten kitap yeterince kötü değilmiş gibi az soluklamak için kitabı kapattığımda arka kapaktaki korkunç Hakan Günday fotoğrafıyla bakışmak zorunda kalıyorum, böyle hayat olmaz olsun.
