Aşırı beğenerek okuduğum bu ödüllü kitap, Pavase’nin paramparça eden bir sözü ile başlıyor ; "Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum."
Ve Beatles'tan bir mısra ile kapanıyor:
“Bu sabah aynaya baktım kimseyi göremedim."
Süslü püslü ifadelerin art arda sıralandığı bir kitap değil bu kitap. Yazar, edebiyat oyunlarıyla köşe kapmaca oynamamış.
Adeta yaşamış ve anında yazmış, o “a-nın hissini yitirmeden” dökmüş içini kağıtlara...
Kullandığı dil ile bir düşünce,bir ağlama duvarı örmüş ve sonra o duvarı yıkarak yeni anlamlara pencere açmış sanki.
“ <Pencere> , ‘penc’ ve ‘re’ kelimelerinden oluşuyor. ‘Penc’, şu tavladaki sayı, yani beş demek. ‘Re’ ise yol demektir. Burayı, şu dört duvarı düşün. Hangi tarafa gitsen yol yok, kapalı. Pencere de bu dört duvarın arasında açılan beşinci yoldur, unutma.”
diyor Murat Özyaşar.
Çift Kâğıt isimli öyküsünde ...
Demek, Özyaşar için yazmak bir pencere olmuş, bir beşinci yol...
Biz okurlar için de “kitap okumak” bir beşinci yol ,
hiç tül çekmediğimiz
hep temizleyip parlattığımız
bir pencere değil mi zaten...
