Bir kere misafire çıkmış adın
İstesen de istemesen de gideceksin
Kısa bir süreliğine konuk olduğum bu kitapta benim de yolculuğum buraya kadarmış. Bana müsaade sevgili Cahit abicim istemeyerek de olsa gidiyorum, misafirim nihayetinde.
...
Henüz liseye gidiyordum, şuan tam olarak aklımda değil kaçıncı sınıf olduğum, bir gün edebiyat dersinin birinde sayfayı boydan boya kaplamış bir şiir, bir siir ki Allah'ım bir insanın üzerinde böyle tesir eder. O gün o derste tekrar tekrar okunmakla kalmamış gün boyu zihnimin içinde kilitlenip kalmıştı siirin mısraları.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lâzım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Gözlerimin baktığı her yerde sanki kitabın sayfası duruyordu. Geçen her gün bu şiirin etkisinden çıkamamıştım. Tabi insan düşünüyor neden böyle bir tesir etti, bir şey mi hatıra getirdi acaba?
Evet o günler fikrimden çıkmayan bir kişi vardı, bana sanki onu anlatıyordu dizeleri.
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini...
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Bir gün gidip kitabını bulup tüm şiirlerini okumak geldi aklıma. Kitabı karıştırırken otuz beş yaş şiirini gördüm. Henüz otuzlu yaşlarında olan canım anneme bu şiiri okumuştum o kadar beğenmiş olacak ki ömrü hayatında eline kitap almamış annem bu şiiri ezberlemek istemişti. Beraber oturup ezberlemiştik.
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Bu şiir onun çileli hayatına değinmiş olcak. "Benim mi Allahim bu çizgili yüz" derdim, o hemen "Ya gözler altındaki mor halkalar" derdi.Yaklaşık iki hafta önce aldığım kitapların arasından bu kitap çıkınca annemle yüzümüzde bir tebessüm oluştu. Yine mi dedi, evet annecim tekrar okumak istiyorum dedim.
Son olarak bu güzel sitede tanıştığım benim için gerçekten önemli bir dost ,sırdaş bazen bir yol gösterici tam bir incelik, naiflik örneği olan sevgili Kübra ile aynı anda okumaya başladık hem de birbirimizden habersiz. Görüyorsunuz işte bende bir çok güzel hatırası olan bu kitabı inceleme konusunda kendimi yeterli bulmasam da bu kitap hakkında birşeyler yazmadan geçemezdim.
Cahit Sıtkı.
'Sanat için sanat' ilkesine bağlı olarak şiirler yazmıştır . Ona göre şiir, kelimelerle güzel şekiller kurma sanatıdır. Vezin ve kafiyeden kopmamış; ama ölçülü veya serbest, her türlü şiirin güzel olabileceği inancını taşımıştır ve gercekten de her iki türlü de çok güzel siirler yazmistir Açık ve sade bir üslubu vardır. Durup düşünmüyorsun acaba ne demek istiyor diye .Çoğu gerçeğe bağlı olan mecazları, derin, karışık ve şaşırtıcı değildir. Uzak çağrışımlara ve hayal oyunlarına pek itibar etmemiştir. Zaman zaman bazı imaj ve sembollere,kapalı anlatıma başvurmuştur. Şiirlerinde en çok yaşama sevinci ve ölüm temalarına yer vermiş, nedense hep ölümün üstüne gitmiştir.
Bu onu anlatan akademik cümleler bir de benim onda gördüklerim var. Bu güzel şair, sadece ölümü ve yaşama sevincini anlatmıyor; kaygıyı, umudu, denizi, gökyüzünü, kuşları, ağaçları...
Kitabı okurken kimi zaman Cahit Sıtkı bana yanlız olmadığımı söyledi, bir arkadaş gibi öğüt verdi. Yanlızlıktan şikayet ederken aşağıdaki şiiri bana bir ilaç gibi geldi:
Can yoldaşın olmazsa olmasın,
Yalnızım diye hayıflanmayasın.
Eğilmiş üstüne gökyüzü masmavi;
Bir anne şefkatine müsavi;
Üç adım ötede deniz;
Dosttur ne öfkesi ne durgunluğu sebepsiz.
Bir derdin varsa açabilirsin ağaçlara;
Ağaç yaprak verir sır vermez rüzgâra.
Ve kış yaz
Dalda kuş eksik olmaz.
Dağ başında duman..
Belki ölümü en güzel otuz beş yaş şiirinde anlatmış olsa da bu şiirde ölümü kendi nezdinde basitleştirmiş, ki ben nedense ölüm konusunu işlediği bu şiiri daha çok beğendim.
Selâ verildiğine göre
Câmi-i kebîr minaresinde,
Günlerden Cuma olmadığı halde,
Muhakkak ölü var mahallede.
İşte!
Olup olacağımız bu cenaze;
Geçiyor caddeden vakur ve sâde,
Dalgalar misâli omuzlar üzerinde
İnsanı en iyi kendisini bilir, o kendisini de anlatıyor bir şiirinde:
Ben aşk adamıyım,
Sevmeye geldim insanları,
Gönlümle, elimle, kafamla sevmeye;
Hesapsız, karşılıksız,
Ayrılık gayrılık gözetmeden.
Gün gelip gidersem şayet,
Öyle severekten gideceğim ki,
Kimi zamanda onun kaygılarına tanık oldum:
Ben ölürsem ölürüm, bir şey değil;
Ne olursa garip eşyama olur.
Bir hayır sahibi çıkar mı dersin,
Mektuplarımı iade edecek?
Ya kitaplarım, ya şiir defterim?
Yanarım bakkal eline düşerse.
Kim bilir bu döşekte kimler yatar,
Hangi rüyaları örter bu yorgan!
El sırtında böyle zarif duramaz,
Ismarlamadır elbisem, pardösüm;
Her ayağa göre değil kunduram;
Bu kravat ben bağladıkça güzeldir;
Bu şapkayı kimse böyle giyemez.
Cahit Sıtkı sıcacık bir şair, bu kitabı onun bütün şiirlerini içinde bulunduruyor ben beğenerek okudum umarım siz de beğenirsiniz,
Sevgilerle kalın.
