Hiç tanımadığım biriyle karşılaşsam, bilgece yaşlı biri.. ona her şeyi anlatsam ya da ben anlatmadan her şeyi anlasa, karşısına oturtup nasihatler etse, hayatla ilgili bilgece sözler etse.
Ya da uzun yollar çıksam, upuzuuun yollara... Ve o yolculuk hiç bitmese, yol boyunca düşünsem düşünsem düşünsem...
Herkesin o özlemini duyduğu uzak kentlere gitsem, uzaklaşsam her şeyden, herkesten...
Belki böylece unutmak daha kolay olur.. Sahi insan unutulabilir mi? Hani derler ya tebdili mekanda ferahlık vardır diye. Gerçekten işe yarar mı dersiniz? Yarar belki, hiç bilmiyorum, denemedim ki nerden bilecem. Deniyemem ki..

#kalemimden..

"Mevsimlerden sonbahar... Karanlık duvarlar içerisinde hapsedilmiş bir ruh.. Hüznünü tebessümlerin ardinda gizleyen bir yüz.. Her seyin ters gittiği bir ân.. Ve beklemekle görevli olan ben..."

Hüznü yansıtan bir tablo bu.. Hüzünlü seyler... "Şey" diyorum çünkü ne yazdigimi ben de bilmiyorum. Basit bir karalama kağıdından yasiyanlar bunlar. Siire benziyor sanki, hüzünlü siirlere. Ama tam olarak oyle değil. Yuregimden dökülen, kalemimden sizanlar...

Gövdem ona bitişik değil ama ruhumun ona açılan bir penceresi var. 💕