Nazım Hikmet
Öküzlerin boynuzlarında aydınlanırken ortalık
toprağı sürüyorum sabırlı bir kibirle,
çıplak ayaklarımda toprak nemli ve ılık.
Pazılarımda parıltılar ,
demir dövüyorum öğleye kadar ,
kırmızıya boyanıyor karanlık.
Yapraklarında yeşilin en güzeli,
zeytin devşiriyorum ikindi sıcağında ,
üstüm başım , yüzüm gözüm ışık.
Her akşam mutlaka misafirim var ,
kapım bütün türkülere açık .
Geceleyin suya dizboyu girip
çekiyorum denizden ağları:
yıldızlarla balıklar karmakarışık.
İnsan ve toprak ,
karanlık ve aydınlık.
Anladın ya, işim başımdan aşkın ,
beni lafa tutma gülüm ,
ben sana aşık olmakla meşgulüm.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.