Özellikle İkinci Dünya Savaşı yıllarında durumlarımız daha kötüydü. Hasatın sonunda emeğimizin yarısını beyler böler, kalanıyla devlet ortaklaşırdı. Onda birini parasız pulsuz alırdı: Ofis hakkı diye bir hak’tı bu. Cumhuriyet kurulunca âşar denilen tahıl vergisi kalktı güya. Cephelerde savaş var, asker aç diye devlet kimi zaman daha çok alıyor. Varsıl yoksul ayırmadığı gibi, az yoksul, çok yoksul da ayırmıyor, bizden de alıyor. Oysa neyimiz var alınacak? “Bizim ahımız gitmiş vahımız kalmış!” Anam böyle diyor öfkeli. Kimi zaman çok karamsar oluyor.
Hakkı yok mu? Altı çocuklu bir kadın. Başında koca yok. Yeterli tarla, subasar yok. Köyün sığırını sıpasını güdüyoruz. Birkaç parça kıraç tarlayı ekip biçip biraz zahire kaldırıyoruz. Daha tınazları savururken muhtarı, bekçiyi yanına alıp devletin adamı geliyor.
Sayfa 224 - Papirüs
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.